Jan wolkers - wikipedia

Profiel

Achternaam: Wolkers
Roepnaam: Jan
Voornamen: Jan Hendrik
Geboren:
Te: Oegstgeest
Overleden:
Te: Westermient (Texel)
Pseudoniem(en): Voor zover mij bekend heeft Jan Wolkers niet onder pseudoniem gepubliceerd.

Naar Boven

Werk

Poëzie

• Verzen (bibliofiel, ex.) ()
• Mijn liefde voor Multatuli ()
• Winterbeelden (bibliofiel, ex.) ()
• Jaargetijden ()
• Lente, zomer, herfst, winter: een gedichtencyclus met vier zeefdrukken (bibliofiel, 90 ex.) ()
• Manhattan (jaarwisselingsgeschenk, 49) ()
• Wintervitrines ()
• Wintervlucht (bibliofiel, 80 ex.) ()
• De zee schuimt (postzegel) ()
• Verzamelde gedichten (samengesteld door Onno Blom) ()

Proza

• Serpentina's petticoat (verhalen) ()
• Kort Amerikaans ()
• Gesponnen suiker (verhalen) ()
• Een roos van vlees ()
• De hond met de blauwe tong (verhalen) ()
• Terug naar Oegstgeest ()
• Het afschuwelijkste uit Jan Wolkers (bloemlezing) ()
• Horrible tango ()
• Turks fruit ()
• Zwarte advent ()
• De walgvogel ()
• Dominee met strooien hoed ()
• De kus ()
• Kort Amerkaans (40e druk, herschreven versie) ()
• De doodshoofdvlinder ()
• De perzik van onsterfelijkheid ()
• Brandende liefde ()
• Alle verhale
  
  
  

  De mens en de mythe

  Bij de uitvaartplechtigheid van Jan Wolkers droeg Remco Campert een gedicht aan zijn overleden vriend voor met als slotregels: ‘niet denken aan de dood/ maar eerder aan het leven/ zoals jij het vierde/ uitbundig en voorbeeldig’.

  Uitbundig en in menig opzicht voorbeeldig is ook de beschrijving van dat levensfeest door Onno Blom. Op Het litteken van de dood valt als biografie wel een en ander af te dingen, maar het bereikt toch een ultiem doel van elke biograaf: het is zelf een kunstwerk dat alle werken van de beeldhouwer/schilder/schrijver Jan Wolkers in hun onderlinge samenhang betekenis geeft.

  Voor alles was Wolkers () een levenskunstenaar, die zijn zelf gekozen biograaf inzicht verschafte in de wijze waarop hij het leven naar zijn hand heeft willen zetten. Zijn complete archief, inclusief dagboeken, intieme correspondentie en stiekeme opnamen van gesprekken, stelde hij ter beschikking. Het heeft een boek opgeleverd dat het verzamelde oeuvre van de schrijver overstijgt en bij integrale lezing soortgelijke sensaties oproept als Wolkers’ beste verhalen, romans en essays.

  Met nadruk zeg ik: integrale lezing. Evenmin als bij Wolkers’ romans heeft het zin om uit dit zorgvuldig gecomponeerde levensverhaal een paar krenten te pikken en daar al dan niet

  Een levenswerk uit één stuk. Het litteken van de dood. De biografie van Jan Wolkers

  Als je gaat dromen over het boek dat je aan het lezen bent en je doet dat niet één keer maar een paar dagen achtereen, wat zegt dat dan over het boek? Het is een vraag die ik mij stel terwijl ik bezig ben met de laatste vijftig pagina’s van Onno Bloms biografie van Jan Wolkers, Het litteken van de dood. Als er zoveel over een boek gezegd en geschreven wordt, lijken clichés onvermijdelijk, maar niet minder waar. ‘Ik las het als een trein’, schreef Rob Schouten in Trouw. Daar ben ik het volmondig mee eens, al verwordt in mijn droom het soms complexe familieleven van Wolkers zelfs tot een rollercoaster (om nog maar een stoplap te plaatsen). Het verhaal duizelt me, maar dat zegt absoluut niets over de heldere en feitelijke wijze waarop Blom het bijna duizend pagina’s tellende levensverhaal op papier heeft gezet. Nadrukkelijk zonder psychologisering en historische context. Ik wijt mijn nachtelijke duizelingen dan ook aan het feit dat het boek, met alle ontembare levensdrift van Wolkers &#; en niet in de laatste plaats de expliciete seksscenes &#; op zijn minst opwindend is. Mij zijn relaties duidelijk geworden waarvan ik, ondanks dat ik vrijwel het complete oeuvre van Wolkers vanaf de middelbar

  Jan Wolkers ()
  ‘7 keer per dag, heb je dat nou nog?’
  Onno Blom

  Elke biograaf is een voyeur. Hij kan het niet helpen, maar hij móet door het sleutelgat van de slaapkamer kijken. Om dan vervolgens ook nog door te vertellen wat hij heeft gezien. ‘Discretie is niet de sterkste kant van de biografie’, zei Lytton Strachey met gevoel voor understatement. Of onthullingen van seksuele strapatsen tot groot inzicht in de held leiden, is de vraag. Laat staan of ze leiden tot zelfinzicht bij de biograaf. Milan Kundera stelde in Verraden testamenten (): ‘Biografen weten niets van het intieme seksleven van hun eigen vrouw, maar denken alles te weten over dat van Stendhal of Faulkner.’ Hoe zit dat bij mij?

  Niets menselijks is mij vreemd. Ook ik beschik over een tomeloze nieuwsgierigheid, een familietrekje dat door mijn vader altijd ‘een gezonde wetenschappelijke belangstelling’ wordt genoemd. Ik wil alles, maar dan ook alles weten over Jan Wolkers. Ook over het Hele Erge. Ik lees gretig elke snipper papier van of over hem die ik kan vinden. Luister alle bandjes af. Dat speuren naar materiaal is, ik kan het niet verhullen, een obsessie geworden.

  Gelukkig heb ik als het gaat over het najagen van de intiemste details uit het seksl