Rivier main
Swingen aan de donau
Josef Erich ‘Joe’ Zawinul (64) heeft een zware, wat rauwe stem en praat uitsluitend in stelligheden. Hij doet veel scheurkalenderachtige uitspraken, zoals ‘Een mens is als een boom; de wortels moeten stevig zijn’, en: ‘Muziek is het leven zelf, je kunt die dingen niet scheiden.’
Aan zijn eigen capaciteiten lijkt hij geen moment te twijfelen. ‘Niemand in de wereld heeft een beter muzikaal gehoor dan ik’, zegt hij zonder blikken of blozen. En: ‘Toen ik twintig was, had ik al genoeg muzikale ideeën om iemand vierhonderd jaar bezig te houden.’ Je zou hem voor een opschepper verslijten, als hij die krasse uitspraken niet zo argeloos presenteerde en er niet steeds aan toevoegde dat hij nou eenmaal is voorbestemd voor een briljante carrière. ‘Ik ben van nature met talent begiftigd. De muzikale gaven zitten in mijn anatomie. Het is niet iets om hooghartig over te doen. Ik ben een nederige dienaar van de muze.’
Vaststaat dat Zawinul een glanzende en veelzijdige loopbaan achter de rug heeft. Hij speelde, als wonderkind, Oostenrijkse volksmuziek op de accordeon, werd jazzpianist, ging werken met Amerikaanse sterren als Cannonball Adderley en Dinah Washington, vond samen met Miles Davis de ja
Dichter aan de Donau,
door Hans Franse
&#;
&#;Quel hasard que les brouillards de Budapest, peut-être faits &#;d’amour et d’eaux&#; a’ent permis cette rencontre, depuis les jardins de Rotterdam aux rives du Danube. Bien cordialement.&#;
Lucien Trichaud schreef dit in Boedapest in zijn dichtbundel die hij aan mij schonk.
Ik had de vermaarde volksontwikkelaar dronken aangetroffen op een bankje langs de Donau in november toen een forse mist het Parlementsgebouw bijna verhulde en de rivier niet zichtbaar was. De trams reden uit een tunnel van mist langs het water om even zichtbaar te zijn en daarna een soortgelijke tunnel verderop in te rijden: de rode achterlichten verdwenen in de grijze sfeer. De stad was huiveringwekkend eenzaam.
Ik had Trichaud ooit ontmoet op mijn werk in Rotterdam, waar ik een inleiding had gehouden over de werking van culturele centra, daarbij refererend aan de Maisons de la culture van Malraux, die volgens een topambtenaar van CRM niet aan hun doel beantwoordden, maar te elitair waren geworden. Er was een hevige discussie ontstaan die veel verhelderde en ons, Lucien en zijn vrienden, in hevige intellectuele maar aangename kout verenigde rond de dis in een restaurant onder de Euromast. Later gingen we de toren op, maar ‘les brouillards de Rotterd
Donaudelta
| Donaudelta | |
| Pelikanen in de Donaudelta | |
| Land | Roemenië |
| Plaats | Geen |
| UNESCO-regio | Europa en Noord-Amerika |
| Eigenschappen | |
| Werelderfgoed sinds | |
| Status | Niet bedreigd |
| Type | Natuur |
| Meer informatie | Website |
| Werelderfgoedlijst van UNESCO | |
Via de Donaudelta stroomt de rivier de Donau de Zwarte Zee in. Het natuurgebied ligt in Roemenië en heeft een oppervlakte van &#;km² (iets groter dan Gelderland). Van die is &#;km² werelderfgoed op de de werelderfgoedlijst van UNESCO.
De Donaudelta is, op de delta van de Wolga na, de grootste delta van Europa.
Geografie
De Donaudelta ligt in het oosten van Roemenië aan de Zwarte Zee. In de hele delta wonen ongeveer mensen. Dit maakt de Donaudelta tot een van de dunbevolkste gebieden in Europa. De Donau stroomt in het westen de delta in. Dan splitst de rivier in drie takken: de Chilia, de Sulina, de Sfântul Gheorghe. De Chilia vervoert hiervan het meeste water.
De Donaudelta heeft een vrij droog klimaat. Er valt tussen en &#;mm regen per jaar. De regen valt ongeveer gelijk verspreid door het jaar, maar door de warmte zijn er in de zomer altijd droogtes. In de winter ligt de temperatuur vaak net onder het vriespunt en in de zomer ligt de temperatuur bijna altijd boven
The Danube Exodus
De vooraanstaande Hongaarse found footage-filmmaker Pèter Forgács brengt met materiaal uit diverse soorten archieven een voetnoot uit de geschiedenis van de 20e eeuw tot leven: een exodus in twee tegengestelde richtingen, gedreven door politieke krachten.
In de zomer van huurt de voorzitter van de joodse gemeenschap in Bratislava twee Donaukruisers om een groep van bijna negenhonderd Slowaakse, Hongaarse en Oostenrijkse Joden naar riviermonding aan de Zwarte Zee te brengen, vanwaar ze zullen doorreizen naar Palestina. Een van de schepen was de Erzsébet Királyné, onder bevel van kapitein Nándor Andrásovits, die ook een fervent amateurfilmer was. Zijn beeldimpressies van het leven aan boord worden aangevuld met fragmenten uit brieven en dagboekaantekeningen van de opvarenden.
Een jaar later is kapitein Andrásovits met zijn schip terug op de Zwarte Zee om opnieuw honderden vluchtelingen over de Donau te brengen, stroomopwaarts dit keer. De Duitse gemeenschap uit Bessarabië (in het zuidwesten van het huidige Oekraïne) zoekt een veilig heenkomen nadat het land waar hun voorouders zich een eeuw eerder gevestigd hadden, door het Sovjet-leger is binnengevallen.
Recensie: Claudio Magris – Donau. Biografie van een rivier
De weemoedige geschiedenissen van Midden-Europa
Het herdrukken van een boek kan gebeuren uit economische noodzaak: er is veel vraag naar en de voorraad raakt op. Om de gestage inkomstenstroom van de uitgever op peil te houden, wordt het werk tijdig in herdruk genomen. Maar het kan ook een kwestie van beschaving zijn: hoewel er niet bepaald veel vraag naar is, moet het werk gewoon beschikbaar blijven. Eigenlijk behoort iedere goede boekhandel een exemplaar in de kast te hebben dat onmiddellijk vervangen kan worden als het onverhoeds toch een koper weet te vinden. Zo’n boek is het alweer 34 jaar oude Donau van de Italiaanse schrijver en publiek intellectueel Claudio Magris. De schrijver volgt hierin niet alleen ruim bladzijden lang de loop van een rivier, maar hij geeft het gestaag stromende water ook zijn historische, politieke, culturele en literaire betekenis. En hij doet dat bovendien in prachtige meanderende zinnen die stuk voor stuk de loop van de rivier waardig zijn. Onlangs verscheen de zesde druk.
Het bijzondere van de beroemde Donau, die in zijn naam al doet denken aan de machtige Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie uit de negentiende eeuw, is dat het een stroom is zonder duidelijk begin of eind. D