Western met charles bronson
“Filmacteur Glenn Ford is woensdag op jarige leeftijd in zijn woning in Beverly Hills overleden.” Zo brachten tal van artikels in kranten en tijdschriften op 31 augustus het overlijden van een uiterst getalenteerd acteur, die in zijn jarenlange carrière tal van artistieke hoogtepunten kende, met “Blackboard Jungle” () als meest opvallende uitschieter.
Ook al is het nu bijna veertien jaar geleden dat hij voor het laatst nog in het nieuws kwam en de internationale pers haalde, toch loont het de moeite om stil te staan bij de carrière van dit filmmonument. Over Glenn Ford valt immers heel wat te vertellen. Bekijk je hem vanuit zijn standpunt als acteur en wat hij in concreto heeft gerealiseerd? Of betrek je zijn eerste echtgenote erbij, de illustere MGM-actrice Eleanor Powell met een korte maar fenomenale carrière, die in de helft van de jaren veertig (op haar tweeëndertigste) een punt zette achter haar artistieke hoogdagen om als fulltime moeder hun pasgeboren zoon Peter Ford groot te brengen? Of, tot slot, neem je gewoon Peter Ford zelf onder de arm, een fanatieke en rechtgeaarde filmfan die de Glenn Ford Library and Archives beheert en, toen zijn vader nog leefde, jarenlang tevergeefs zijn invloed had aangewend in een poging om zijn vader een ere-Oscar te bezorgen?
Ik opteer
Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken
Bronson ()
Met dank aan de Contest van wibro dat ik deze heb gezien. Het fragment dat hij had gebruikt heeft als muziek het eerste deel van de 4e symfonie van Bruckner, die wellicht mijn favoriete symfonicus is. Sowieso goede herinneringen aan die symfonie, omdat ik hem zelf ooit met een orkest gespeeld heb. De bijbehorende film moest en zou ik dus zien.
En dat viel zeker niet tegen, visueel af en toe erg prachtig, hoewel dit niet de hele film door volgehouden wordt. Sommige scènes deden qua visuals een beetje denken aan Big Bang Love, Juvenile A, een film die verder weinig hiermee te vergelijken valt, behalve dat dat ook in een gevangenis speelt.
Muzikaal valt er met de vele klassieke muziek veel te genieten. Ik weet niet wat het is, ik hou erg van symfonische klassieke muziek, maar zodra moderne filmcomponisten bombastische fimscores schrijven, haak ik af. Heeft er denk ik toch te maken met kwaliteit. De meeste stukken van de klassieke componisten zijn geschreven zonder het oogpunt beelden te begeleiden en zodra dit wel het geval was, zoals bij bijvoorbeeld ballet, gaat de muziek eerst voor en worden andere zaken zoals bijvoorbeeld de choreografie van een ballet daarop aangepast. Bij filmmuziek gaat het denk ik voor het grootste gedeelte andersom, tenzij je een
Horst Buchholz () Biografie
Duitse acteur
De acteur Horst Buchholz was niet alleen in Duitsland populair. Hij maakte ook internationaal carrière. Hij speelde onder meer in de Amerikaanse klassieker 'The magnificent seven', waarin hij te zien was naast Steve McQueen, Charles Bronson en James Coburn. Vanaf de jaren zeventig werkte Buchholz vooral in Duitsland.Jeugdjaren
Horst Buchholz werd op 4 december geboren in Berlijn. Hij was de zoon van een schoenmaker. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Duitse hoofdstad door de geallieerden gebombardeerd. Buchholz werd in een kinderopvanghuis in Silezië ondergebracht. Na de oorlog keerde hij weer terug naar Berlijn. Op zijn veertiende debuteerde Buchholz als figurant in het Metropole Theater.Eerste filmrollen
In het begin van zijn loopbaan leende Horst Buchholz zijn stem voor nasynchronisatie van buitenlandse films. Hiermee verdiende hij genoeg om zijn toneellessen te betalen. Zijn tweede filmrol leverde hem reeds een bekroning op met zijn vertolking van een Rus in 'Himmel ohne Sterne' () van Helmut Käutner. Zijn grote doorbraak kwam als de nozem Freddy in 'Die Halbstarken' ().Internationale status
De glorietijd van Horst Buchholz lag tussen en In deze periode telde de Duitse filmindustrie internatioJef Geeraerts
Mijn boeken
Indien ik er voortaan twee per week zou lezen - wat volgens mij een redelijk gemiddelde is - heb ik voor de volgende twintig jaar (op voorwaarde dat ik drieëntachtig word en niet voortijdig seniel) nog ongeveer tweeduizend boeken voor de boeg. Op het eerste gezicht is dit aantal respectabel en enigszins geruststellend, maar de zaak ligt anders: het betreft hier geen nieuwe boeken. Het is namelijk een feit dat ik steeds vaker boeken die ik mooi heb gevonden, ga herlezen. Of dat te wijten is aan sterfangst, weet ik niet. Misschien is het eerder een soort sentimentaliteit, waar ik meestal om moet lachen: iets in de buurt van zelfmedelijden, wat te maken heeft met nostalgie naar de jeugd- en levenskracht die ik indertijd bezat, plus: voor ik doodga nog gauw even bepaalde onvergetelijke leesmomenten uit het verleden proberen op te roepen in verband met de eventuele emotie die ik er in betere tijden bij heb ervaren. Of is het een geniepige vorm van autosadisme in de gedaante van retro-leesgenot? Daarover later meer details.
Eerst moet me iets van het hart. Hoewel ik gek ben op lezen, houd ik niet van een boek als object. Ik kan bij voorbeeld met bewondering kijken naar voorwerpen zoals pakweg een Formule 1-motor, een Maglite zaklamp of een Brau