Stryder gaza biografie
Het Israëlisch-Palestijns conflict uitgelegd: dit ging aan de Gaza-oorlog vooraf
Joodse vluchtelingenkampen
Velen van hen trokken naar hun thuisland, maar een aanzienlijk deel van de vluchtelingen had geen thuis om naar terug te keren. Onder hen waren veel Europese Joden, met nauwelijks of geen overlevende familieleden, die niet konden of wilden terugkeren naar de plekken waar hun niet-Joodse buren hen tot voorkort naar het leven hadden gestaan. Zij werden ondergebracht in kampen in Duitsland, Oostenrijk en Italië, waar ze soms jarenlang moesten verblijven.
Ironisch genoeg waren deze kampen van groot belang voor de zionistische PR-campagne. Beelden ervan gingen de wereld over en David Ben-Gurion (), de toekomstige eerste Israëlische premier, bezocht de kampen om de Joden daar ervan te overtuigen dat hun toekomst in Palestina lag. Dit was controversieel, aangezien de Britten, die nog altijd mandaathouders waren, immigratie naar Palestina strikt hadden beperkt. Via de ondergrondse Brichah (‘Vlucht’) vertrokken Joden toch naar Palestina.
Meer internationale support voor Joodse staat
Dit ging niet zonder slag of stoot. In stuurde de Britse kustwacht bijvoorbeeld het schip de Exodus, waarop vele Holocaustoverlevenden Palestina probeerden te bereiken, met geweld terug de zee op
‘Nooit meer’ geldt voor iedereen
In , een jaar voordat hij zelfmoord pleegde, ontdekte de Oostenrijkse schrijver Jean Améry persberichten over de systematische marteling van Arabische gevangenen in Israëlische gevangenissen. Toen hij in België was gearresteerd omdat hij anti-nazipamfletten verspreidde, was Améry zelf gemarteld door de Gestapo en vervolgens naar Auschwitz gedeporteerd. Hij overleefde, maar kon zijn kwellingen nooit als verleden tijd beschouwen. Hij hield vol dat degenen die gemarteld waren gemarteld bleven en dat hun trauma onherroepelijk was.
Zoals veel overlevenden van de nazi-dodenkampen voelde Améry zich in de jaren zestig ‘existentieel verbonden’ met Israël. Hij viel obsessief linkse critici van de joodse staat aan als ‘ondoordacht en gewetenloos’ en was misschien wel een van de eersten die beweerde dat virulente antisemieten zich vermomden als deugdzame anti-imperialisten en antizionisten.
Toch brachten de ‘weliswaar summiere’ berichten over martelingen in Israëlische gevangenissen Améry ertoe na te denken over de grenzen van zijn solidariteit met de joodse staat. In een van zijn laatste essays schreef hij: ‘Ik doe een dringend beroep op alle joden die mens willen zijn om zich bij mij aan te sluiten in de radicale veroordeling van systematische marte
‘Terroristen of niet, we moeten praten. Deze waanzin moet stoppen’
De adempauze was vluchtig, inwoners van Gaza houden hun adem weer in. Bommen uit Israël verwoesten wat nog overeind staat aan flats en mensen; in geen oorlog deze eeuw stierven per dag meer kinderen dan in Gaza. Elke raket baart nieuwe Hamas-strijders. Nergens nog zicht op vrede.
Bij CNN toonde verslaggever Christiane Amanpour iets van hoop. Te gast waren een Israëlische moeder en een Palestijnse vader. De zoon van de Israëlische Robi Damelin werd gedood door een Palestijnse scherpschutter, de dochter van de Palestijn Bassam Aramin kwam om door Israëlische kogels. Ze vonden elkaar; hun niet te helen pijn bleek dezelfde. Dat deze ouders een sleutel kunnen zijn, leert een ander uitzichtloos conflict.
In Colombia begon het geweld 75 jaar geleden, in , toen de leider van de Liberale Partij werd vermoord. Jorge Eliécer Gaitán was woest populair onder de boeren en de armen in de stad. Zijn dood ontstak een explosie van geweld tussen liberalen en conservatieven.
De Violencia was niet te stoppen. Beide partijen verloren zich in geweld. Het ging gepaard met de ergst denkbare wreedheden om burgers af te schrikken; kruisiging, onthoofding, het uitsnijden van ongeboren baby’s, de ‘Colombiaanse stropdas’ (de keel word
Deze klassieker uit de Palestijnse canon vertelt een spannend en gitzwart verhaal over drie mannen op drift
Op de wereldkaart is het vergeefs zoeken naar het land Palestina. Afwezig is het ook in ons collectieve geheugen, dat ronduit poreus is. Wie Palestina wil vinden, moet zich daarom – naast de dagelijkse horror uit Gaza – verlaten op taal, poëzie, oral history of romans. ‘Ours is a country of words’, noteerde de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish decennia geleden, een opmerking die de laatste jaren alleen maar aan zeggingskracht lijkt te winnen.
Tot de klassiekers uit de Palestijnse canon behoort ook de krachtige novelle Mannen in de zon van schrijver Ghassan Kanafani (), oorspronkelijk verschenen in Het boek werd in al eens in het Nederlands vertaald, en is een halve eeuw later opnieuw (en met verve) onder handen genomen door vertaler Djûke Poppinga.
Over de auteur
Jenne Jan Holtland is correspondent Midden-Oosten voor de Volkskrant. Hij woont in Beiroet en is auteur van het boek De koerier van Maputo ().
Kanafani vertelt het verhaal van drie Palestijnen die op drift zijn geraakt in het Midden-Oosten als gevolg van de Nakba (), de oerknal van het nationale leed waarbij duizend Palestijnen door Joodse (later: Israëlische) milities werden verdreven. Hele fa
Liz Koch Psoas
de spier van de ziel; symbool voor de verbinding tussen lichaam en ziel
In Psoas de spier van de ziel, symbool voor de verbinding tussen lichaam en ziel van Liz Koch leer je de psoas, een belangrijke spiergroep, kennen en activeren om balans in je autonome zenuwstelsel te herstellen. Diep in ons lichaam ligt de psoas, het spierweefsel in de heupen dat de verbinding vormt tussen boven- en onderlichaam. De psoas reageert instinctief als we onrust, onveiligheid en stress ervaren. Dit uit zich o.a. in heup-, rug- en buikklachten. Niet voor niets wordt de psoas de zetel van
Non-fictie
Nederlands | pagina&#;s (ePub2, 0,8 MB) | AnkhHermes, Utrecht |
E-book