Adriaan jaeggi biografie

Wat leest
Sylvia Witteman

Foto: Sylvia Witteman

Sylvia Witteman zwaait al jaren de pollepel in de kookrubriek van de Volkskrant en de scepter in columnistenland. In haar cursiefjes over wonen in Amerika en opvoeden toont ze zich de meester van de huishoudelijke absurditeit. Haar relativerende verhalen weten de menselijke soufflé te doen inzakken zonder dat het onsmakelijk wordt.
Haar voorliefde voor Simon Carmiggelt beleed ze openlijk, ondere andere door mee te schrijven aan een biografie over de grimlachende observator. Maar houdt ze ook van het meer lyrische werk?

door Thomas Blondeau

‘Zo iemand die een hele hoop openingsregels kent maar de rest van het gedicht niet; dat ben ik. Ik heb een tijdje Nederlands gestudeerd en toen heb ik natuurlijk de nodige gedichten verstouwd. Maar van thuis uit heb ik het niet meegekregen. Er werd wel flink gelezen maar gedichten, tja, werden niet voor vol aangezien. Behalve dan van auteurs als Elsschot of Reve die we toch al in huis hadden vanwege hun romans. Als je gewend bent om dikke boeken te verstouwen, dan moet je echt leren om gedichten te lezen. Vaak nam ik dan zo'n bundel vast en dan vrrrrrt, oh, is het nu al uit?

Daarom is het ook nooit wat geworden tussen mij en hermetische poëzie. Dat

De broek van de schrijver

Ik liet het aan de redactie over om haar ervan op de hoogte te stellen dat niet alles wat schrijvers beweren de zuivere waarheid is, maar in de jaren daarop moest ik niettemin regelmatig aan haar denken, meestal net als ik wilde beginnen aan een sappige seksscŠne. Mijn hoofdpersonen uit die tijd hadden geen opzienbarend seksleven.
Dat de combinatie penis/literatuur geen gelukkige is wist ik al sinds ik voor het eerst een mannelijke masturbatiescŠne had gelezen, in een boek dat mijn vader mij verboden had. Niet alleen maakte het de rest van dat boek onleesbaar - de bewegingen en geuren van die scŠne in het hoge gras bleven voortdurend door het verhaal heen schemeren - maar het wierp ook een schaduw over de rest van de literatuur van mijn jeugd. Halverwege De scheepsjongens van Bontekoe zag ik ineens Rolf, Hajo en Padde voor me, die in het schemerduister van het vooronder hun jongensroedes aan het opmeten waren. Ook In de ban van de ring werd nooit meer hetzelfde nadat mijn fantasie een verhitte Bilbo en Frodo opvoerde, gezeten in de gezellige huiskamer van Balingshoek, met de handen aan elkaars hobbits. Aan Arendsoog en Winnetou ben ik dan ook nooit begonnen, ik zag de bui al hangen.
Zoals alles sleet ook dit gevoel met de jaren, en lange tijd kon

Bart Moeyaert

door Jooris van Hulle

1. Biografie

Bart Boudewijn Peter Moeyaert werd op 9 juni in Brugge geboren als jongste in een gezin van zeven zonen. Zijn voornaam Bart dankt hij aan het hoofdpersonage in de bekende roman van Anne de Vries; dat zijn tweede naam Boudewijn luidt, heeft te maken met een traditie in België die zegt dat de zevende zoon op rij in een gezin naar de koning wordt genoemd en meteen ook de vorst als peetoom krijgt toegewezen.

Moeyaert volgde lager en middelbaar onderwijs aan het Sint-Leocollege in Brugge. Daarna, van tot , volgde hij de Kunsthumaniora Sint-Lucas in Gent. In behaalde hij het diploma voor het regentaat (leraarschap) in de vakken Nederlands, Duits en geschiedenis aan het Sint-Thomasinstituut in Brussel. Hij koos nadien niet voor een voor de hand liggende loopbaan in het onderwijs, maar besloot meteen zijn weg te zoeken als schrijver. Hij werkte op freelancebasis als recensent en vertaler mee aan het damesblad Flair en aan de kindertijdschriften van uitgeverij Averbode. Van tot was hij redacteur van Top Magazine, een jongerentijdschrift. In werd hij fulltime schrijver. Vanaf is hij ook als docent Creatief Schrijven verbonden aan het Koninklijk Conservatorium in Antwerpen.

Moeyaert was negentien toen hij in debute

De tol van de roem door Adriaan Jaeggi

1. Zakelijke gegevens.

Het boek “ De tol van de roem” is geschreven door Adriaan Jaeggi. Adriaan Jaeggi (Wassenaar, 3 april ) is schrijver, dichter en columnist.
Tijdens zijn schoolvakanties, en later tijdens zijn studie Engels in Leiden, werkte hij onder meer als snackbarhouder, ketelbink, duvelstoejager, jazztrombonist en vorkheftruckchauffeur.
Het boek is verschenen in en het heeft bladzijden. Het boek is uitgegeven door uitgeverij Ooievaar, onderdeel van uitgeverij Prometheus in Amsterdam. De genre van het verhaal is een roman.

2. Eerste reactie.

Ik heb dit boek gekozen omdat ten eerste de titel mij wel aansprak. Toen ik de korte inhoud had gelezen leek het mij wel een leuk boek om helemaal te lezen. Toen in hem net gelezen had vond ik het een heel leuk boek. Ik vond het einde heel goed passen bij wat er gebeurd was in het verhaal.

3. Verdieping.

Samenvatting:
Het verhaal wordt verteld vanuit 1 persoon: de trompettist. In het hele boek wordt zijn naam niet genoemd dus noem ik hem gewoon de trompettist.
De trompettist heeft 4 bandleden: Misha (saxofoon), Monte (bas), Dario (piano) en Hw (drum). De trompettist vertelt hoe moeilijk het in het begin ging; avonden zonder applaus, discussies over geld enz. En to

Adriaan Jaeggi

Adriaan Jaeggi (Wassenaar, 3 april ) is schrijver, dichter en columnist.
Tijdens zijn schoolvakanties, en later tijdens zijn studie Engels in Leiden, werkte hij onder meer als snackbarhouder, ketelbink, duvelstoejager, jazztrombonist en vorkheftruckchauffeur.

Met het geld dat hij hiermee verdiende kocht hij na zijn studie een redacteurszetel bij het Amsterdamse literaire studentenweekblad 'Propria Cures'.

Kort na zijn redactietijd publiceerde hij zijn eerste roman, De tol van de roem. Hij begon een literaire column in 'De Groene Amsterdammer' en schreef verhalen en recensies voor o.a. 'Het Parool', 'Bunker Hill', en 'NRC Handelsblad'.

Jaeggi's literaire doorbraak kwam met zijn tweede roman Held van beroep (), die werd genomineerd voor de Libris-prijs, de AKO-prijs en bekroond met de Halewijnprijs. Ook de Duitse vertaling (Held von Beruf, ) kreeg juichende kritieken ('unbedingt witziger als Salinger!'&#; Maerkische Allgemeine, )

Op 8 september verscheen zijn eerste dichtbundel: Sorry dat ik het paard en de hond heb doodgeschoten (Prometheus). De Volkskrant roemde in een recensie de 'wrange geestigheid'van zijn poëzie. NRC Handelsblad sprak van 'toffe mannenpoëzie'.